"O istnieniu Kronosu dowiedziałam się w 1966 roku, nie pamiętam dokładnej daty. Weszłam do pokoju Witolda, siedział przy stole, powiedział mniej więcej coś takiego: ÂŤWidzisz, piszę właśnie dziennik intymny, od czasu do czasu notuję sprawy prywatneÂť. Po raz drugi zetknęłam się z Kronosem latem 1968. Gombrowicz, zmęczony, chory, poprosił mnie o pomoc. Wskazał na segregator i powiedział: ÂŤJeśli wybuchnie pożar, bierz Kronos i umowy i uciekaj najszybciej jak możesz!Âť. To był ten intymny dziennik, ktĂłry nazwał Kronos."
(Rita Gombrowicz, 2013)

" Kronos to ostatni już zapewne, ważny, ale dotąd nieznany, choć poprzedzony legendą tekst Witolda Gombrowicza. Jak wskazuje sam tytuł, Gombrowicz prĂłbuje zrekonstruować czas, przyjrzeć się własnemu życiu jako chronologicznej serii zdarzeń, odtworzyć logikę biografii. Ten skrĂłtowy, nieliteracki, często trudny do rozszyfrowania zapis życia pokazuje je w całej złożoności: sprawy twĂłrczości literackiej, relacje z przyjaciĂłłmi, kłopoty finansowe, zdarzenia z codzienności, a w tle - groźny pomruk wypadkĂłw historycznych."
(Jerzy Jarzębski, 2013)

"Lektura Kronosu skłoni czytelnikĂłw do myślenia o jedynej prawdziwej zagadce tych notatek: dzięki jakim tajemnym zaklęciom autor tych suchych wyliczeń owrzodzeń, chorĂłb, ambicjonalnych konfliktĂłw - przemienił się w twĂłrcę Dziennika, stron o żywotności niezrĂłwnanej, promiennych, pulsujących erotycznym napięciem, uwodzących i uczących myśleć, patrzeć, czuć, mĂłwić, stawać się - być."
(Wojciech Karpiński, 2013)